ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ «Οι μακροχρόνιες κρίσεις δίνουν μεγάλη εξουσία στην ελπίδα»

Μετά τη βράβευσή της με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, η ποιήτρια μιλάει για τη σημασία (ή όχι) μιας τέτοιας τιμής, για τον ρόλο της ποίησης σε περίοδο κρίσης και κατάθλιψης, για τους λόγους που εξακολουθεί να γράφει η ίδια και για τα πράγματα στα οποία αξίζει να ελπίζουμε
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ Ν.ΜΠΑΣΚΟΖΟ | Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.

Πηγή: Το Βήμα online

Σε ποιόν ανήκει η τροφή και το νερό της βροχής;;;

Σε ποιόν ανήκει η τροφή και το νερό της βροχής, λοιπόν; 

Αν κάποιος απαντήσει "σε κανέναν" ή "σε όλους", θα εκπλαγεί αφού διαπιστώσει ότι για κάποιους, δεν είναι τόσο δεδομένη η απάντηση...

Όσον αφορά την παραγωγή τροφής, το παρακάτω κείμενο κυκλοφορεί αυτούσιο στο διαδίκτυο, μέσω email, μαζί με τα δυο βίντεο στο τέλος αυτού.

Το κείμενο:

"Ήδη στην Αμερική έχει ξεκινήσει η εφαρμογή του νόμου που έχει κατατεθεί στο Κογκρέσο και αφορά την απαγόρευση καλλιέργειας οργανικών τροφών.

Με λίγα λόγια την απαγόρευση του σπιτικού κήπου για την επιβίωση της οικογένειας.

Όποιος λοιπόν δεν θέλει να ενταχθεί στους κανόνες της Παγκοσμιοποίησης και θα θελήσει να κάνει ένα μικρό κήπο για να ζει αυτός και η οικογένειά του, θα χαρακτηρίζεται επικίνδυνος και θα δέχεται πρόστιμα και κατασχέσεις προϊόντων καθώς αυτά θα αποτελούν «κίνδυνο για την δημόσια υγεία».

Το όνομα του νόμου αυτού είναι «Νόμος Συγκλήτου S 510 Εκσυγχρονισμός Ασφάλειας Τροφίμων», σύμφωνα με τον οποίο χαρακτηρίζεται παράνομη η καλλιέργεια και αποθήκευση σπόρων.

Ο νόμος της Συγκλήτου «510» για τον εκσυγχρονισμό της ασφάλειας των τροφίμων έχει χαρακτηριστεί ως ο πιο επικίνδυνος νόμος στην ιστορία των ΗΠΑ.

Ο νόμος θα δίνει το δικαίωμα στην κυβέρνηση των ΗΠΑ να απαγορεύει ή να νομιμοποιεί το μέχρι τώρα δικαίωμα όλων για την καλλιέργεια, το εμπόριο και την μεταφορά όλων των τροφίμων.

Ο νόμος δίνει το δικαίωμα στον «Μεγάλο Αδερφό» να ρυθμίζει μέχρι και την καλλιέργεια ντοματών στην αυλή του σπιτιού μας.

Δίνει το δικαίωμα στην κυβέρνηση να συλλαμβάνει και να φυλακίζει ανθρώπους που πωλούν αγγούρια στην λαϊκή. Θα ποινικοποιεί την μεταφορά οργανικών τροφών αν δεν συμμορφώνεται κάποιος με τους κανόνες των αρχών.

Ο εφησυχασμός είναι καταστροφικός! Διαδώστε την πληροφορία αυτή σε φίλους και γνωστούς σας."

Τα δυο βίντεο που συνοδεύουν το παραπάνω κείμενο:

 

Ενώ σχετικά με το βρόχινο νερό...

Αν κάποιοι νομίσουν ότι αυτά συμβαίνουν σε "άλλες χώρες" και δεν πρόκειται να μας επηρεάσουν, ίσως χρειαστεί να το ξανασκεφθούν, αφού ήδη σχετικά με τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, η Ε.Ε. είναι σε διαδικασία επανακαθορισμού της πολιτικής της και όσον αφορά την καλλιέργειά τους, αλλά και όσον αφορά την εισαγωγή τους στις χώρες μέλη. Αξίζει να σημειωθεί ότι από την Ε.Ε. έχει ήδη δοθεί το "πράσινο φως" από το 2010!!!

Το πρώτο βίντεο κλείνει με μια φράση όπου αναφέρεται ότι το 70% των τροφών προέρχεται από Γενετικά Τροποποιημένα Προϊόντα!!! Πολλά είναι τα παραδείγματα στα οποία η Αμερική "δίνει το ρυθμό" και η Ευρώπη τον ακολουθεί, έστω και καθυστερημένα μερικές φορές. Πόσο απίθανη, λοιπόν, μπορεί να φαντάζει μια εφαρμογή νόμων παρόμοιων με αυτών που παρουσιάζονται στα δυο βίντεο και στην Ευρώπη...; Πόσο προφητική μπορεί να είναι μια φράση όπως αυτή που είπε ο Τόμας Τζέφερσον πριν κάτι περισσότερο από  210 χρόνια...;

"Αν οι άνθρωποι αφήσουν την κυβέρνηση να αποφασίζει τι τροφή θα τρώνε και τι φάρμακα θα παίρνουν, τα σώματά τους θα είναι σύντομα σε τόσο θλιβερή κατάσταση όσο είναι οι ψυχές εκείνων που ζουν σε καθεστώς τυραννίας." 

Τόμας Τζέφερσον

Ο κόκκινος Ντάνι μας πήρε χαμπάρι!

 Πολλοί από εμάς έχουμε δει το παραπάνω απόσπασμα ομιλίας του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στο ευρωκοινοβούλιο. Καλό θα ήταν όμως να έχουμε υπόψη και τη συνέχεια... "Ο κόκκινος Ντάνι μας πήρε χαμπάρι!".

Για να μην κοιτάμε μόνο τους άλλους αλλά και τους εαυτούς μας...

Πηγή: protagon.gr

10 στρατηγικές χειραγώγησης από τα ΜΜΕ

του Νόαμ Τσόμσκι

1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ

Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί - πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).


2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ

Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα- αντίδραση - λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.


3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ

Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.


4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ' ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.


5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος. Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).


6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.


7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ

Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).


8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ

Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος.


9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ

Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους. Έτσι, τα άτομα, αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης. Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.


10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ' Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ

Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ' ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

Τι πρέπει να κάνουμε; Απαντά ο συνθέτης Λουδοβίκος των Ανωγείων

Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη - ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης, των επιστημών και των γραμμάτων. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του συνθέτη Λουδοβίκου των Ανωγείων.

Για μένα το παιχνίδι των ανθρώπων χάθηκε όταν έχασαν την επαφή τους με τη φύση, δηλαδή τον «διάλογο» με τη γη, όπου σε φέρνει σε επαφή με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει. Όταν λοιπόν οι δύο τελευταίες γενιές - επιδοτούμενες γενιές!- κόψαν την επαφή με την παραγωγική εργασία (π.χ. το να πάνε να θερίσουν) σε αυτό το σημείο, ήταν και που χάθηκε όλη η ιστορία.

Όταν ήμασταν μικροί μας κυνηγούσαν ακόμη και για τα μούρα που κόβαμε για να τα φάμε, γιατί τα είχαν ανάγκη και οι ιδιοκτήτες τους, πολύ περισσότερο τα αχλάδια ή τα σύκα κλπ. Σήμερα, όμως, αν κάποιος κάνει μια βόλτα την εποχή που ωριμάζουν, κυρίως τον Αύγουστο, θα δει ότι όλα τα δέντρα είναι γεμάτα αλλά κανείς δεν αγγίζει επάνω τους!

Έρχονται κάθε μέρα, άλλωστε, στο χωριό δέκα αυτοκίνητα με μαναβικά, οπότε ψωνίζει από αυτά, έχοντας να διαθέσει το εύκολο χρήμα, το πλαστό χρήμα. Κι έτσι, έχει χάσει όπως είπα την επαφή με τη φύση, ώστε να μπορεί να κάνει για παράδειγμα έναν μικρό κήπο τρία επί πέντε, που θα έχει ντομάτες, μελιτζάνες, φασόλια, αυτά που έχει ανάγκη ένα σπίτι, δηλαδή, μια οικογένεια, για να υπάρξει.

Επίσης, χάνοντας αυτή τη σχέση ο άνθρωπος και κυρίως ο νέος, χάνει και το σεβασμό του για τους μεγαλύτερους. Δεν ξέρει τι θα πει εργασία, με την έννοια να καταλαβαίνει τι πόνο έχει να παράγεις κάτι.

Συγχρόνως, το κάθε παντελόνι έχει ακόμη ένα μικρό τσεπάκι. Τι σημαίνει αυτό; Είναι η ανάμνηση μιας εποχής, όπου ο άνθρωπος σε αυτό το τσεπάκι έβαζε δέκα δραχμές το πολύ, για να κεράσει στο καφενείο, να πάρει τα τσιγάρα του, να πάρει κάτι για τον εαυτό του και του έμεναν κιόλας. Δεν χρειαζόταν τα χρήματα όπως σήμερα. Διότι είχε στο σπίτι του ότι χρειαζόταν: το λάδι, το κρασί, τις πατάτες, όλα.

Επομένως το χάσιμο αυτής της σχέσης που προείπα, δημιούργησε και την αδυναμία του ανθρώπου να διαχειριστεί και όλα τα χρήματα που πήρε από τις περίφημες επιδοτήσεις. Αυτά τα χρήματα όσο εύκολα τα έπαιρναν, λοιπόν, τόσο εύκολα και τα χαλούσαν. Στο δια ταύτα, δεν έχει αυτή η «γενιά των επιδοτήσεων» τον πόνο των χρημάτων! Αυτό είναι το ένα.

Το άλλο, είναι ότι αποδείχθηκε πως δεν είχαμε και δεν έχουμε μεγάλους πολιτικούς άντρες που να μπορούν να προβλέψουν - ηθελημένα ή και από αδυναμία- αυτά που συμβαίνουν σήμερα, τα οποία τα καταλάβαιναν ίσως κάποιοι άνθρωποι της σκέψεις και τα λέγανε από παλιά. Αυτή, λοιπόν, είναι άλλη μια αδυναμία κοινωνική. Σπανίως π.χ. βλέπεις έναν πολιτικό να πηγαίνει σε μια έκθεση ζωγραφικής ή σε μια θεατρική παράσταση. Πάνε οι περισσότεροι, μόνο εκεί που υπάρχουν φωτογράφοι και κάμερες! Άρα η πλειονότητα των πολιτικών ανδρών φαίνεται να ζει χωρίς κάποια καλλιτεχνική ανάγκη. Επίσης, βρισκόμαστε και στην εποχή όπου η αξιοκρατία προφανώς χάθηκε. Και έτσι, είμαστε επί της ουσίας –συνολικά- ένα αλαλούμ!

Δεν έχουν δυνατότητες να καταλάβουν ότι το όποιο ατομικό καλό είναι καλό και του συνόλου, ότι είναι μια αμφίδρομη σχέση, ώστε να μπορούν να κατανοούν πώς θα πρέπει να οργανώσουμε έτσι τα πράγματα για να βρεθεί μια λύση κατ' αρχάς στα οικονομικά, από πού π.χ. θα περικόψουν, και από πού όχι, για να ανακάμψουμε.

Ακόμη, παρατηρώ καθημερινά σε ένα τραπέζι να υπάρχουν πάντα απορρίμματα, πεταμένο φαγητό που θα μπορούσε να ζήσει μια ολόκληρη οικογένεια. Εγώ θυμάμαι στα παιδικά μου χρόνια, και θα μου πείτε: "θα γυρίσουμε στα παιδικά χρόνια;" Όχι δεν θα γυρίσουμε, μόνο θα θυμηθούμε πώς μπόρεσε ο κόσμος σε μια μεταπολεμική εποχή φτώχειας να διαχειριστεί τα πράγματα! Η μάνα μου π.χ. έλεγε «Όταν ξεκινώ το πρωί και κάνω το σταυρό μου και σκέφτομαι τι θα μαγειρέψω, το πρώτο πρώτο πράγμα που βάνω πάνω στην κουζίνα, είναι η ανέχειά μου!», και στη συνέχεια προσπαθούσε να κάνει κάτι πολύ μικρό και να φαίνεται μεγάλο στα μάτια μας και να μας ικανοποιεί. Το σπίτι, δε, που μεγαλώσαμε ήταν ένα μικρό δωμάτιο και ήμασταν μια οικογένεια με έξι παιδιά. Αυτή η σχέση και αυτό το γέλιο δεν υπάρχει σήμερα.

Η κατεύθυνση του ανθρώπου προς τα χρήματα, προς την ευκολία αυτή, χάλασε το σύμπαν. Ο μεγαλύτερος για μένα εχθρός της εποχής είναι αυτή η ευκολία! Πατάμε ένα κουμπί για να συμβούνε όλα! Δεν έχουμε ούτε να περπατήσουμε, ούτε να ανεβούμε, ούτε να κατεβούμε. Υπάρχει πάντα ένα κουμπί! Ε, δεν μπορούμε να πάμε παρακάτω με όλα αυτά.

Θυμάμαι ακόμη, ότι το κρέας το τρώγαμε μόνο μια φορά την εβδομάδα, κι αν. Και λίγο βέβαια, με πολλά μακαρόνια, να το μπερδέψουμε το πράμα. Ένας άνθρωπος που έχει ζήσει αυτή την εποχή, ξέρει ότι σήμερα έχουμε τον τρόπο να ζήσουμε και με τα λίγα και μπορούμε κάνοντας μια ιδιαίτερη προσέγγιση του εαυτού μας (γιατί τώρα με την κρίση η ανασφάλεια των ανθρώπων τους καταβάλει περισσότερο) σαν το καλοκαίρι του 2010 που έγιναν πολύ περισσότεροι γάμοι από ότι στο παρελθόν και οι παρέες στα καφενεία φαίνονταν να γίνονται πιο σφιχτές, επειδή, μάλλον, ο καθένας χρειάζεται κάποιον σύντροφο, κάποιον όμοιο του να στηρίζεται.

Τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα δεν θα έχουν ίσως πρόβλημα. Αλλά οι ηλικίες 20 μέχρι 35, θα έχουν μεγάλο πρόβλημα (π.χ. στην επαρχία δίνονταν επιδοτήσεις οι οποίες φαίνονταν σαν το μάνα εξ ουρανού, αλλά τελικά δεν έκαναν τίποτα, διότι τα χρήματα είναι δανεικά και πρέπει κάποια στιγμή να γυρίσουνε πίσω).

Εδώ στην Κρήτη δε, τους επιδοτούσαν για να ξεπατώνουνε τα αμπέλια, και κατάστρεψαν έτσι τη γιορτή της Κρήτης! Γιατί αυτό κάνανε. Ξεπάτωναν τα αμπέλια, για 150.000 δραχμές το στρέμα τότε, επειδή ήθελαν να φυτέψουν κάτι άλλο.

Καταλήγω λοιπόν ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας στη φύση, τον χαμένο μας εαυτό, αλλά και τις σχέσεις μας, για να ανακαλύψουμε τελικά τον καλό μας εαυτό! Δεν πρέπει να κάνουμε κάτι για να ξεχάσουμε, αλλά για να θυμηθούμε αυτόν τον καλό μας εαυτό, εκείνο τον εαυτό που μπορεί να σέβεται τον διπλανό του, αφού βλέπουμε ότι όταν είσαι δυνατός δεν υπολογίζεις τον άλλον, όταν όμως είσαι αδύναμος, τότε καταλαβαίνεις την ουσία.

Και ο πολιτισμός και η τέχνη, που είναι μια φωνή της μέσα χώρας του ανθρώπου, λαμβάνει σήμερα την ευθύνη να ορθώσει το ανάστημα του το οποίο πάει να σκύψει. Διότι χάσαμε την ελληνικότητά μας, που καμαρώναμε πάντα, που λέγαμε «είμαστε έλληνες», μια φυλή πάνω στον πλανήτη με όλες τις λέξεις ουσίας που υπάρχουν στα λεξικά όλου του κόσμου (π.χ. από τη λέξη μουσική, μέχρι τη λέξη θέατρο) οι οποίες πηγάζουν από εδώ. Και φυσικά αν είχαμε τη δυνατότητα, η παιδεία μας να αρχίσει να δυναμώνει, θα δούμε ότι θα σηκώσουμε κεφάλι να διεκδικήσουμε και δεν θα ‘μαστε στη μιζέρια που μας καταδικάζει μια Ευρώπη.

Τελειώνοντας, θα πω μια ιστορία: Ήταν ένας γέρος εδώ στο χωρίο που πάντα και όλες τις μέρες πήγαινε στο χωράφι. Μια μέρα μόνο δεν έβγαινε, το Πάσχα. Και αυτό με καημό γιατί αγαπούσε τη φύση. Μου έλεγε λοιπόν, ότι οι σαύρες δεν έφευγαν από κοντά του εκεί που κάθονταν, δεν τον φοβόνταν. Ο κόρακας κατέβαινε κάτω για να τον ταΐσει. Δεν τον φοβόνταν. Του μίλαγε και του έλεγε: «Δεν θα σου δώσω περισσότερο ψωμί σήμερα γιατί είναι λίγο και πώς θα βγάλω τη μέρα». Ήταν αυτός ο άνθρωπος ένα με τη φύση. Αυτός ο γέρος λοιπόν, μου είπε κάπου εκεί το 85: «Εγώ δεν πρόκειται να ξαναψηφίσω τον Παπανδρέου, γιατί έδωσε λεφτά στους ανθρώπους και δεν δουλεύουνε». Και μια άλλη μέρα που τον ρώτησα: «Υπάρχει Θεός μπάρμπα Νικόλα;» μου απάντησε καθώς κοιτούσε μια μέλισσα να χάνεται μέσα σε ένα λουλουλουδάκι, εκεί μπροστά του στο περιβόλι: «Αυτή τη στιγμή, ο Θεός μπήκε μέσα στο λουλούδι!». Έτσι όμορφα και απλά.

Πηγή: tvxs.gr

Τα συστατικά της προσωπικής επιτυχίας

Του Marshall Goldsmith

Με το νέο χρόνο στο ξεκίνημά του, θα μπορούσε άραγε να υπάρξει καλύτερη στιγμή απ’ αυτή για να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε, να διατηρήσουμε ή να ξανακερδίσουμε την αύρα μας μας για όλο το 2011 και για πάντα; Είναι εύκολο να βρει κανείς την ευτυχία και το νόημα της ζωής, όταν έχει επιτύχει δύο απλούς στόχους: να αγαπά αυτό που κάνει και να το δείχνει.

Αυτό είναι που εγώ ονομάζω «μότζο». Όλοι οι επιτυχημένοι άνθρωποι που γνωρίζω το έχουν. Φαίνεται όταν θετικά συναισθήματα για αυτό που κάνουμε ακτινοβολούν από μέσα μας, τόσο ώστε να γίνονται αντιληπτά και από τους γύρω μας. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του θετικού τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας – και αυτό που κάνουμε – και του πώς οι άλλοι μας βλέπουν.

Για «φτιάξουμε» το μότζο, θα πρέπει να ανακατέψουμε τέσσερα βασικά συστατικά.

1. Ταυτότητα. Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Το ερώτημα αυτό είναι πιο διακριτικό από ό,τι ακούγεται. Μου προκαλεί έκπληξη το πόσο συχνά θέτω στους ανθρώπους αυτή την ερώτηση και η πρώτη τους αντίδραση είναι, «ε, νομίζω ότι φαίνομαι σαν κάποιος που...». Τους σταματώ αμέσως: «Εγώ δεν ζητώ να μου αναλύσετε πώς νομίζετε ότι σαν βλέπουν οι άλλοι. Θέλω να μάθω ποιος νομίζετε εσείς ότι είστε. Βγάζοντας από την εξίσωση οτιδήποτε άλλο υπάρχει στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της άποψης της συζύγου, οικογένειάς σας και των στενόνερων φίλων σας, πώς αντιλαμβάνεστε εσείς τον εαυτό σας;»

Αυτό που ακολουθεί είναι συχνά μια μακρά σιωπή, καθώς πασχίζουν να εστιάσουν στην εικόνα του εαυτού τους. Αφού σκέφτονται για μια στιγμή, μπορώ τότε να λάβω γενικά μια ευθεία απάντηση. Χωρίς μια ακλόνητη αυτογνωσία, μπορεί να μην καταφέρουμε ποτέ να καταλάβουμε πώς κερδίζουμε ή χάνουμε την «προσωπική μας μαγεία».

2. Επίτευγμα. Τι έκανες τελευταία; Μιλάω για τις επιτυχίες που έχουν σημασία και αντίκρισμα. Εάν είστε πωλητής, αυτό θα μπορούσε να ήταν μία μεγάλη πώληση. Εάν είστε δημιουργικός τύπος, μπορεί να σημαίνει τη σύλληψη μιας καινοτόμας ιδέας. Το ερώτημα αυτό είναι επίσης πιο διακριτικό από ό,τι ακούγεται, γιατί συχνά υποτιμούμε ή υπερεκτιμούμε τα επιτεύγματά μας, με βάση το πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να τα καταφέρουμε.

3. Φήμη. Τι γνώμη έχουν οι άλλοι για σένα; Τι πιστεύουν οι άλλοι ότι έχεις καταφέρει τον τελευταίο καιρό; Σε αντίθεση με τα ερωτήματα σχετικά με την ταυτότητα και τις επιτυχίες, αυτό εδώ δεν είναι καθόλου διακριτικό. Ενώ η ταυτότητα και το επίτευγμα είναι έννοιες που διαμορφώνουμε μόνοι μας για τον εαυτό μας, η φήμη μας είναι ένας πίνακας αξιολόγησης που συμπληρώνεται από άλλους. Οι συνάδελφοι, οι πελάτες και οι φίλοι σας (και μερικές φορές, κάποιοι άγνωστοι με τους οποίους δεν έχετε ποτέ γνωριστεί) αρπάζουν το δικαίωμα να βαθμολογήσουν την απόδοσή σας. Εκθέτουν τις απόψεις τους και στον υπόλοιπο κόσμο. Αν δεν μπορείτε να έχετε τον πλήρη έλεγχο της φήμη σας, μπορείτε να τη διατηρήσετε ή να τη βελτιώσετε με τρόπους που έχουν τεράστιο αντίκτυπο στο μότζο σας.

4. Αποδοχή. Τι μπορείς να αλλάξεις και τι είναι πέρα από τον έλεγχό σου; Εξωτερικά, η αποδοχή –δηλαδή η διατήρηση μιας ρεαλιστικής στάσης απέναντι σε αυτό που δεν μπορούμε να αλλάξουμε στη ζωή μας και η συμφιλίωση με τον εαυτό μας σε αυτό το θέμα- θα έπρεπε να είναι το πιο εύκολο πράγμα. Είναι σίγουρα πιο εύκολο από τη δημιουργία μιας ταυτότητας εκ του μηδενός ή η ανοικοδόμηση μια φήμης.

Άλλωστε, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να υποταχθεί κανείς στην πραγματικότητα μιας κατάστασης; Εκτιμούμε την κατάσταση, παίρνουμε μια βαθιά ανάσα (ίσως αφήνοντας να μας φύγει ένας μικρός αναστεναγμός) και την αποδεχόμαστε. Ωστόσο, η αποδοχή αποτελεί συχνά τη μεγαλύτερη πρόκληση. Αντί να δεχτούν ότι οι προϊστάμενοί τους έχουν εξουσία πάνω στη δουλειά τους, μερικοί εργαζόμενοι συνεχώς πάνε κόντρα στους ανωτέρους τους (μια στρατηγική η οποία σπάνια έχει θετική έκβαση). Αντί να αποφασίσουν να αντιμετωπίσουν την απογοήτευση του να παρακαμφθούν σε μία προαγωγή, θα κλαψουρίζουν ότι «δεν είναι δίκαιο» σε οποιονδήποτε καθίσει να τους ακούσει (μια στρατηγική που σπάνια βοηθά την εικόνα τους μέσα στο χώρο εργασίας). Αντί να αντιμετωπίσουν αυτή την αναποδιά της καριέρας τους με αποφασιστικότητα, θα ψάξουν για αποδιοπομπαίους τράγους, ρίχνοντας το φταίξιμο σε οποιονδήποτε άλλον εκτός από τους ίδιους (μια στρατηγική που σπάνια τους διδάσκει πώς να αποφεύγουν τις μελλοντικές κακοτοπιές). Όταν το μότζο εξασθενίζει, η αρχική αιτία είναι συχνά η αδυναμία να αποδεχόμαστε αυτό που είναι –και να προχωρούμε στη ζωή.

Κατανοώντας τις επιπτώσεις και τις αλληλεπιδράσεις της ταυτότητας, των επιτυχιών, της φήμης και της αποδοχής, μπορούμε να αρχίσουμε να αλλάζουμε το δικό μας μότζο, τόσο στην εργασία μας όσο και στο σπίτι μας τη φετινή χρονιά - και για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Ο Marshall Goldsmith είναι παγκόσμια αυθεντία στο να βοηθά επιτυχημένους ηγέτες να προοδεύουν, επιτυγχάνοντας θετική, μόνιμη αλλαγή της στάσης τους απέναντι στον εαυτό τους, τους ανθρώπους τους, και τις υπηρεσίες τους. Τον Νοέμβριο του 2009, αναδείχτηκε ως ένας από τους 15 πιο σημαντικούς στοχαστές του επιχειρηματικού κλάδου σε μια μελέτη στην οποία συμμετείχαν 35.000 ερωτηθέντες που δημοσιεύθηκε από τους Times του Λονδίνου και το Forbes. Τα βιβλία του Δρ Goldsmith έχουν πουλήσει πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα και έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 25 γλώσσες. Τα βιβλία του με τις περισσότερες πωλήσεις περιλαμβάνουν τον τίτλο What Got You Here Won΄t Get You There (αυτό που σας έφερε εδώ δεν θα σας πάει παραπέρα) που μάλιστα κέρδισε το βραβείο Longman Award για το καλύτερο επιχειρηματικό βιβλίο της χρονιάς και το πιο πρόσφατο, MOJO: How to Get It, How to Keep It, and How to Get It Back If You Lose It (MOJO: πώς να το αποκτήσεις, πώς να το κρατήσεις, και πώς να το κερδίσεις ξανά, αν το χάσεις.

Πηγή: Capital.gr

Επάγγελμα: Καλλιεργητής σαλιγκαριών

Αυξάνονται διαρκώς οι μονάδες εκτροφής σαλιγκαριών που ανήκουν σε νέους αλλά και παλιούς αγρότες, οι οποίοι ξέφυγαν από την φιλοσοφία της παραδοσιακής καλλιέργειας και τόλμησαν να επενδύσουν σε νέες πρωτοποριακές ζωικές παραγωγές καταγράφοντας ήδη μεγάλη επιτυχία.

Στη χώρα μας όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη οι φυσικοί πληθυσμοί έχουν μειωθεί σημαντικά λόγω της ανεξέλεγκτης συλλογής και της εντατικοποίησης της γεωργικής παραγωγής με τη χρήση λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων. Έτσι, τα τελευταία χρόνια, με τη βοήθεια κοινοτικών πόρων, καταγράφεται μια σημαντική αύξηση των επενδύσεων για οργανωμένες μονάδες εκτροφής σαλιγκαριών. Υπολογίζεται ότι σήμερα είναι ενεργές περί τις 90 μονάδες σε όλη την επικράτεια.

Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο

 
Η εν λόγω δραστηριότητα έχει δυο τύπους, την ανοιχτού ολοκληρωμένου βιολογικού κύκλου και την κλειστού τύπου που απαιτεί ορισμένες υποτυπώδεις εγκαταστάσεις. Οι περισσότεροι επίδοξοι... καλλιεργητές προτιμούν την ανοικτού τύπου καθώς η μέση έκταση που απαιτείται είναι πέντε στρέμματα, με ετήσια απόδοση 1.000 κιλά εμπορεύσιμο σαλιγκάρι και χαμηλότερο συγκριτικά κόστος, περί τις 20.000 ευρώ (μαζί με το ΦΠΑ).

Αυτό, ωστόσο δεν σημαίνει ότι μπορεί ο κάθε υποψήφιος επενδυτής που διαθέτει την έκταση και τα κεφάλαια να προχωρήσει στη δημιουργία μονάδας. Καθώς η σαλιγκαροτροφία είναι μια ιδιαίτερη παραγωγή, κάθε μελλοντικός εκτροφέας θα πρέπει να έχει εξασφαλίσει την απορρόφηση της παραγωγής του από εμπορικές εταιρείες σε Ελλάδα ή το εξωτερικό, με το δεύτερο να είναι πιο σύνηθες.

Διαβάστε αύριο στο «Κεφάλαιο»: Αναλυτικά όλα τα βήματα για την εκτροφή σαλιγκαριών, τα προαπαιτούμενα, οι κίνδυνοι, το προσδοκώμενο κέρδος και οι προϋποθέσεις για την λήψη επιχορήγησης ώστε να υλοποιηθεί μια επένδυση που  κερδίζει κάθε μέρα και περισσότερο έδαφος στη χώρα μας, προσελκύοντας ακόμη και…. πολιτικούς.

Πηγή: capital.gr

Ακόμα και ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ χωράνε στη Σοσιαλιστική Διεθνή!!!

31/1/2011 - Αυτή ήταν η ημερομηνία που κατάλαβαν στη Σοσιαλιστική Διεθνή ότι το "Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα" (National Democratic Party) της Αιγύπτου "δεν ακούει δεν κινείται και δεν ξεκινάει τη διαδικασία ουσιαστικής αλλαγής" την οποία ο λαός της Αιγύπτου απαιτεί σήμερα. Η συνεργασία μεταξύ τους ξεκίνησε τον Ιούνιο του 1989, με σκοπό την αναζήτηση ειρήνης και ασφάλειας όπως αναφέρει επίσημη επιστολή!! Μετά τα πρόσφατα γεγονότα, η Σοσιαλιστική Διεθνής, αποφάσισε να διακόψει την περεταίρω συνεργασία με την κυβέρνηση της Αιγύπτου!! Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή εδώ: http://www.socialistinternational.org/images/dynamicImages/files/Letter%20NDP.pdf

Από το 1989 μέχρι τις 2011 προσπαθούσαν για την ειρήνη και τη σταθερότητα (το τίμημα αυτής της προσπάθειας θεωρώ ότι μόνο ο λαός της Αιγύπτου το γνωρίζει)!! Μπορεί κάποιοι να μη δώσουν το βραβείο της αποτελεσματικότητας στη Σοσιαλιστική Διεθνή, αλλά σίγουρα κανείς δε θα αρνηθεί το βραβείο της υπομονής!!