Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη

Σκηνοθεσία - Σενάριο: Στέλιος Χαραλαμπόπουλος
Φωτογραφία: Δημήτρης Κορδελάς
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Μοντάζ: Σπύρος Κόκκας
Παίζουν: Μάκης Αρβανιτάκης (Κωνσταντίνος Καβάφης), Δημήτρης Οικονομίδης (Φερνάντο Πεσσόα), Όθων Μεταξάς (Βασίλης Καπόπουλος), Αιμίλιος Τσούβαλης (Βασίλης Καπόπουλος)
Αφήγηση: Μηνάς Χατζησάββας, Luis Lima Barreto, Όθων Μεταξάς
Συμπαραγωγή: EKK, ΕΡΤ Α.Ε., Graal, Αρκτος, Contracosta Producoes, ΡΙΚ
Παραγωγός: Θάνος Λαμπρόπουλος
35mm Εγχρωμο 90’
Ελλάδα/ Πορτογαλία/ Κύπρος 2007




Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2008 η ταινία απέσπασε:
- το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποιότητας, &
- το Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου.


Σύνοψη: Στις 21 Οκτωβρίου του 1929, το υπερωκεάνιο Saturnia ξεκινά από την Τεργέστη το ταξίδι του προς την Αμερική, μαζεύοντας μετανάστες από τα λιμάνια της Μεσογείου.
Ένας νεαρός Έλληνας που επιβιβάζεται στην Πάτρα θα γίνει μάρτυρας μιας απρόσμενης συνάντησης: μια νύχτα, σ’ αυτό το πλοίο που κουβαλά τα όνειρα του Νέου Κόσμου, θα λάβει χώρα η εξίσου ονειρική αλλά και πραγματική συνάντηση δυο μεγάλων ποιητών του αιώνα που πέρασε: του Φερνάντο Πεσσόα και του Κωνσταντίνου Καβάφη.


Άποψη:
Ο τίτλος της ταινίας θα μπορούσε να ήταν: «Τη νύχτα που το ντοκιμαντέρ συνάντησε τη μυθοπλασία». Ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος προσπάθησε με αρωγό τη φαντασία να βρει έναν σύνδεσμο στις ζωές και το έργο δύο μεγάλων ποιητών του 20ου αιώνα, και το βρήκε στο όνομα Καπόπουλος. Ο Αλεξανδρινός Κωνσταντίνος Καβάφης και ο Φερνάντο Πεσσόα από τη Λισσαβόνα, (με τους παράλληλους εαυτούς του) συναντιούνται στην πραγματικότητα σε ένα κινηματογραφικό παραμύθι που καταφέρνει να είναι ικανοποιητικά πειστικό και ελκυστικό, ιδιαίτερα για τα ελληνικά δεδομένα. Η πρωτότυπη μουσική του Νίκου Κυπουργού λειτουργεί ευεργετικά στο κλίμα της ταινίας, το συναίσθημα και την χρονική τοποθέτηση (όπως και στο «Fugitive Pieces» που έπεται σύντομα). Η ποίηση αλλά και η ζωή των δύο ποιητών ξετυλίγονται σαν δύο κλωστές σε ένα κοινό κουβάρι. Με το τέχνασμα της συνάντησής τους, η αφήγηση αποκτά ενδιαφέρον και γλιτώνει τον θεατή από την πλήξη της άκρας φιλολογικής θέασης. Σε αυτό τον σκοπό και στην εξέλιξη της ιστορίας βοηθά σίγουρα η αναπαράσταση, που σε κάποια σημεία όμως γίνεται υπερβολική. Παράλληλα βαδίζει και η σκηνογραφία, που στο μεγαλύτερο μέρος της είναι πειστική, αν και σε κάποια σημεία πέφτει στο αμάρτημα του ετεροχρονισμού, και δεν είναι καθαρό αν αυτό που βλέπουμε είναι παρόν ή παρελθόν. Στο σύνολό του πάντως είναι ένα ευχάριστο ντοκιμαντέρ που ακροβατεί, ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα, χωρίς να κινδυνεύει να πέσει. Άλλωστε, λαμβάνοντας υπόψη τα ψέματα στην Τέχνη, ακόμη και του Πεσσόα, για τα κατασκευασμένα ετερώνυμά του, το «ψέμα» του σκηνοθέτη απενοχοποιείται και μπορεί να χαρακτηριστεί …«ποιητική αδεία».


Πηγή: poiein.gr